بزرگنمايي:

پیام سپاهان - محمد مهدی سمندگانی ، از فرهنگیان شهرستان چادگان، در اقدامی فداکارانه، جان یکی از دانش آموزان هنرستانش را نجات داد و به دنبال پیگیری های ایشان، تعدادی از دانش آموزان به یادگیری کمک های اولیه علاقه مند شدند و ضمن یادگیری این مهارت، در حال حاضر، در پایگاه های امدادی مشغول فعالیت هستند.

به گزارش ادارۀ اطلاع رسانی و روابط عمومی اداره‌کل آموزش‌وپرورش استان اصفهان، محمد مهدی سمندگانی ، از فرهنگیان شهرستان چادگان، در اقدامی فداکارانه، جان یکی از دانش آموزان هنرستانش را نجات داد و به دنبال پیگیری های ایشان، تعدادی از دانش آموزان به یادگیری کمک های اولیه علاقه مند شدند و ضمن یادگیری این مهارت، در حال حاضر، در پایگاه های امدادی مشغول فعالیت هستند.
آقای سمندگانی با اشاره به شرایط مدارس هنرستانی اظهار داشت: «برخلاف دیدگاه نادرستی که عده ای به دانش آموزان هنرستان دارند،حتی این دانش آموزان نسبت به همسالان خود برتری دارند، به این دلیل که مستقیم وارد بازار کار می شوند و می‌توانند دروس خود را عملی فرا بگیرند و در آینده موفق تر عمل می کنند.»
معلم چادگانی همچنین درباره فضای حاکم بر کلاس درس و رابطه خود با دانش آموزان توضیح داد: «در کلاس های درسی با دانش آموزان رابطه دوستانه دارم و به گفته خود دانش آموزان در کلاس هایم احساس راحتی بیشتری دارند و همیشه تلاش می‌کنم که به دانش آموزان احترام بگذارم که این باعث می شود، این رابطه صمیمی همراه با احترام متقابل باشد. نتیجه این رابطه دوستانه ی همراه با احترام موجب این شده است که، ثبت نام اولیه این طرح را خود دانش آموزان انجام دهند و مشوق اصلی معلم خود باشند.
آقای سمندگانی، به عنوان نجاتگر پایه 2 جمعیت هلال احمر از سال 1400 در پایگاه های جاده ای امداد و نجات فعال است و به گفته خود توانسته است بارها در عملیات هایی همچون رهاسازی مصدومان در تصادف های دلخراش، حوادث کوهستان و غیره حضور و فعالیت داشته باشد.
این معلم متعهد در رابطه با روز حادثه اینگونه روایت می کند: «در کلاس درس مشغول تدریس بودم که سر و صدای عجیبی از بیرون کلاس به گوشم رسید. وقتی یکی از دانش آموزان را به سراغم فرستادند. با عجله از کلاس بیرون زدم ، اما از شدت عجله و نگرانی ، تعادلم را از دست دادم و روی زمین افتادم . بدون معطلی برخاستم و با عجله، به محل حادثه رسیدم. یکی از دانش آموزان که ساعت اخر همان روز با خود من کلاس داشت روی زمین افتاده بود، رنگ صورتش کبود بود و اصلا شرایط خوبی نداشت.»
وی ضمن جلوگیری از اقدامات نادرست بقیه دانش آموزان، کنترل اوضاع را به دست گرفت و با ارزیابی صحنه حادثه مطابق با اصولی امدادی و باتوجه به توضیحات حاضرین متوجه شد که دانش آموز دچار تشنج شده و زبان، مسیر تنفس را بسته است و بعد از بررسی های انجام شده اقدامات لازم را شروع کرد.
آقای سمندگانی می‌گوید: «مانور Head Tilt – Chin Lift را اجرا کردم. صدای خرخر از گلویش شنیده شد. راه هوایی هنوز به‌خوبی باز نشده بود. با دقت، مانور Jaw Thrust را انجام دادم و با حرکت جارویی انگشت، زبان را بیرون کشیدم. چند ثانیه بعد، نفس‌هایش بازگشت. نبضش بالا رفت. جان به تنش برگشت و بعد از آن که مدتی گذشت، نیرو های امدادی رسیدند و دانش آموز را به بیمارستان منتقل کردند.»
این معلم فداکار درباره این حادثه می‌گوید: «وقتی جان دانش آموز ازخطر نجات یافت چیزی درونم تکان خورد. من که بارها در دل بحران ها، آرام و مسلط مانده بودم، اینبار دلشورهای عجیب داشتم. در آن لحظه، تجربه‌هایم با من سخن می‌گفتند. اما دلِ معلمی‌ام جلوتر از هر تکنیک و مهارتی بود. نجات جان دانش‌آموزم برایم فقط یک اقدام امدادی نبود؛ انگار تپش دوباره‌ی قلبم را به من برگردانده بودند.»
آقای سمندگانی همچنین به اهمیت یادگیری کمک های اولیه برای سایر معلمان و دانش آموزان اشاره داشت و از تلاش‌های خود برای ترغیب دانش آموزان به یادگیری کمک های اولیه اشاره کرد.
از اقدامات موثر این معلم می‌توان به این مورد اشاره کرد که به دنبال تلاش ها و تشویق های همیشگی ایشان تعدادی از دانش آموزان ضمن گذراندن دوره های کمک های اولیه، توانسته اند در پایگاه های امداد و نجات مشغول به کار شوند.
وی خاطرنشان کرد: «آن روز، بیشتر از همیشه باور کردم، معلمی فقط تدریس و نمره دادن نیست. گاهی باید جان شوی. نفس شوی. امید شوی. آن روز، من فقط معلم نبودم. انسانی بودم در لحظه های انسانی و هنوز صدای نفس برگشتۀ دانش آموزم، زیباترین نوای زندگیم است.»
مصاحبه گر: مرضیه اصغری؛ عضو باشگاه معلمان خبرنگار استان اصفهان.
انتهای پیام/